Janusz Korczak (Henryk Goldszmit) urodził się w Warszawie w roku 1878 w zamożnej rodzinie żydowskiej o silnej polskiej tradycji kulturowej. Po latach wspominać będzie  uczuciowy chłód rodzinnego domu oraz  pełną przemocy szkołę. Te doświadczenia własne zaważą na wyborze jego drogi życiowej; uzna wówczas, że „odnowa świata dokona się przez dziecko i wychowanie”.

      W 1905 roku uzyskał dyplom lekarza i od tej pory pracę zawodową łączyć będzie ze społeczną służbą dzieciom, ale także z pracą publicysty, pedagoga, rzecznika praw dziecka  i pisarza.

     W 1912 roku został dyrektorem Domu Sierot przy ul. Krochmalnej 92 w Warszawie, gdzie wraz ze Stefanią Wilczyńską realizował własny – rewolucyjny na tamte czasy - program wychowawczy. Dziecko było w nim podmiotem najważniejszym.  „Stary Doktor” uczył szacunku do niego i uwzględniania  jego praw.

     W Warszawie dwudziestolecia międzywojennego był coraz bardziej rozpoznawalną osobą: czytano jego książki dla dzieci: Króla Maciusia Pierwszego, Maciusia na wyspie bezludnej, Kiedy znów będę mały oraz Bankructwo małego Dżeka, słuchano w radio słynnych pedagogicznych gadaninek oraz  wykładów w Studium Pracy Społeczno-Oświatowej Wolnej Wszechnicy Polskiej, w Państwowym Instytucie Pedagogiki Specjalnej i Seminarium Nauczycieli Religii Mojżeszowej.

     Kiedy hitlerowska nawałnica spadła na Polskę, nastały dla Korczaka i jego sierot tragiczne czasy. Wraz z powstaniem getta sierociniec musiał przenieść się do budynku przy ul. Chłodnej 33, a walka o dziecko oznaczała od tej pory walkę o jego przetrwanie. To wtedy powstał dramatyczny Pamiętnik z getta, świadectwo okrucieństwa człowieka.

     Właśnie wówczas, w czasach pogardy i upodlenia, Janusz Korczak dał świadectwo wierności swym przekonaniom i swej wielkości. Mimo szansy opuszczenia getta pozostał ze swymi wychowankami; wywieziony do  obozu koncentracyjnego w Treblince razem z nimi zginął.

     Jego imię zdobi sztandar naszej szkoły i pozostanie w naszych umysłach i sercach.